اصفهان

نگاهی کوتاه به استان اصفهان

قرن هاست که اصفهان را نصف جهان می نامند. اصفهان منطقه ای به قدمت تاریخ تمدن و فرهنگ ایران زمین است که آثار بدیعی ازهمه دوره های تاریخی را در خود دارد. اصفهان در ردیف مناطق درجه یک جهان قرار داشته و به لحاظ دیرینه گی و ارزش های ویژه هنری اقتصادی،صنعتی،بازرگانی و گردشگری از جایگاه ممتازی برخوردار است. موجودیت تاریخی این خطه با ارزش از ایران اسلامی؛ به هزاره سوم پیش از میلاد می رسد. موقعیت طبیعی و جغرافیایی اصفهان در مرکز فلات ایران، خاک حاصل خیز و وجود زاینده رود؛ سبب شده این منطقه در دوره های مختلف از مراکز مهم فعالیت اقوام ساکن در این مرز و بوم بوده و یادگارهای با ارزش تاریخی از اقوام مختلف در دل خود داشته باشد. قدمت طولانی و معماری با ارزش بناهای تاریخی اصفهان‎‎‎؛ سبب شده که برخی از آثار تاریخی منطقه مانند: میدان بزرگ نقش جهان در فهرست آثار ثبت شده سازمان ملی یونسکو قرارگیرند. هنرهای دستی اصفهان نیز از دیرباز به عنوان نماینده هنراصیل ایرانی و اسلامی در جهان شناخته شده است و همراه با نام اصفهان در یاد هر شنونده ای تصویر کاشی های معرق، تابلوهای مینیاتور و‌ فرش های زیبا و نقش های قلم کاری را زنده می کند. صنایع بزرگی در استان اصفهان مستقر هستند که سبب شده اند این استان از جهت صنایع و معادن نیز در ردیف پررونق ترین مناطق ایران قرار بگیرد. مجموع آثار طبیعی و جاذبه های کم نظیر و متعدد تاریخی این شهرستان بر ارزش، اعتبار و شهرت جهانی اصفهان افزوده و سبب شده سفر به اصفهان در فهرست آرزوهای رویایی جهانگردان کشورهای مختلف جهان قرار گیرد. مکان های دیدنی و تاریخی اصفهان آمیزه ای از میراث های فرهنگی باشکوه و طبیعت زیباست که پیشینه ای به قدمت تاریخ تمدن و فرهنگ ایران دارد. موقعیت طبیعی و جغرافیایی اصفهان در مرکز فلات ایران و خاک حاصل خیز سبب وجود جاذبه های طبیعی بسیاری از جمله رشته کوه های عظیم و باشکوه، غارهای طبیعی و باستانی، روستاهای توریستی و تاریخی با شهرت جهانی، دشت های هموار، نواحی کویری، دریاچه ها و آبشارهای زیبا، چشمه های معدنی، کرانه های زیبا و دل نشین رودخانه های مهمی چون زاینده رود، چشم اندازهای زیبای گیاهی به همراه مناطق حفاظت شده متعدد با گونه های کم نظیر گیاهی و جانوری سبب شده اند که استان اصفهان نه فقط از نظر تاریخی و معماری بلکه از لحاظ جاذبه های طبیعی نیز در زمره مناطق جذاب و دیدنی ایران باشد. موجودیت تاریخی اصفهان که به هزاره سوم قبل از میلاد می رسد سبب شده که این خطه از سرزمین ایران یادگارهای با ارزشی از دوره های مختلف تاریخی دردل خود داشته باشد. گفته می شود شش هزار اثر تاریخی در استان اصفهان وجود دارد که هر یک از آثار اصفهان که در دوره خاصی ساخته شده اند، یاد آورعظمت آن دوره زمانی است. معماری با ارزش بناهای تاریخی اصفهان سبب شده که برخی ازآثار تاریخی منطقه مانند: میدان بزرگ نقش جهان در فهرست آثار ثبت شده سازمان ملی یونسکو قرارگیرند. مسجدهای قدیمی با ارزش معماری فوق العاده، کاخ های تاریخی با معماری بی نظیر، آتشکده های باستانی، باغ های باشکوه، کاروان سراهای تاریخی، خانه ها و عمارت های قدیمی با معماری خاص کویر همراه با بادگیرهای مخصوص، پل های تاریخی با ساختی کم نظیر همراه با دیدنی ترین بازارهای شرق از دیدنی های تاریخی استان اصفهان هستند که در شهرستان های مختلف استان پراکنده شده و همواره نظر فرهنگ دوستان و جهانگردان را به خود جلب نموده است. مجموع آثارطبیعی و تاریخی یاد شده، اصفهان را در فهرست دیدنی ترین مناطق ایران قرار داده است. استان اصفهان نه تنها نماینده شایسته ای برای معرفی فرهنگ و تمدن غنی ایران به میهمانان خارجی است، بلکه بازدید از این خطه؛ خاطرات زیبا و حس غرورانگیزی را در ذهن گردشگران داخلی نیز بر جای خواهد گذارد. صنایع و معادن صنایع اصفهان دارای قدمتی تاریخی است و صنعت کاران اصفهانی مشهورترین صنعت گران ایرانی به شمار می آیند. صنایع دستی استان اصفهان از دیر باز به عنوان نماینده هنر اصیل مردم ایران، در جهان سرشناس شده است. از این رو، اگر اصفهان را گاهواره صنایع دستی ایران بنامیم، سخنی به گزاف نگفته ایم. نام اصفهان بی درنگ تصویر خاتم کاری، کاشی کاری، معرق، تابلوهای مینیاتور، قالی های نفیس ابریشمی و نقش های زیبای پارچه قلم کار را تداعی می کند. استان اصفهان از کانون های مهم صنعت ایران به شمار می آید. وجود مجتمع های صنعتی فولاد مبارکه، ذوب آهن، صنایع ریسندگی، پالایش گاه اصفهان، صنایع نظامی، صنایع خوراکی و. . . اهمیت صنعتی این استان را به خوبی نشان می دهد. استان اصفهان دارای معادن متعددی نیز است که در حال حاضر بخشی از این معادن فعال بوده و مورد بهره برداری قرار گرفته و به مصرف صنایع سبک و سنگین می رسد و برخی به گونه نیمه فعال و تعطیل است که با بررسی و پژوهش های بیش تری در آینده، در راستای گسترش صنایع کشور مورد استفاده قرار خواهد گرفت. مهم ترین معدن هایی که در حال حاضر در این استان مورد بهره برداری قرار دارد، عبارتند از : - معدن های سرب و روی ایران کوه، کوه انجیر و روستای تیران که در باختر شهرستان اصفهان قرار دارند. - معدن سرب نخلک، در انارک نایین. این معدن از گونه کربنات سرب است و دارای رگه های آهکی و قابل ملاحظه ای است. - معدن سرب خانه سرمه نجف آباد که از لحاظ ذخیره، جایگاه بسیار خوبی دارد. - معدن مس انارک که از دیر باز مورد استفاده بوده، ولی از حدود 60 سال پیش دولت به طور جدی تری به استخراج آن همت ورزیده است. - معدن منگنز اردستان با 75 درصد منگنز و مواد خارجی ناچیز از گونه عالی است. در پیرامون اصفهان سه معدن بزرگ نمک، در رودشتین، جرقویه و حبیب آباد قهجاورستان وجود دارد. - ناحیه ای در شمال موته به گستره ای حدود 160 کیلومتر مربع، با 9 بخش طلا دار جدا از هم، با 15 کیلومتر فاصله، وجود دارد. معادن طلای موته در 7 کیلومتری شمال روستای موته قرار دارند. - علاوه بر معادن طلای موته معادن طلای تپه های بلبلی و گدارکون نیز در این استان وجود دارند. - معادن تالک در دهستان جندق منطقه خور و بیابانک شهرستان نایین، در ناحیه کویری قراردارند. - معادن زغال سنگ « کلهرود »، در نزدیکی نطنز قرار دارند. - معادن خاک نسوز سمیرم در « پشته » قراردارند، که بخشی از آن به مصرف نیاز کارخانه ذوب آهن اصفهان میرسد و بخشی برای نیاز صنایع نسوز ایران به کاربرده می شود. درناحیه موته سه معدن خاک نسوز به این شرح وجود دارد. خاک نسوز « سنجیده »، در 110 کیلومتری شمال اصفهان و 31 کیلومتری شمال باختری میمه، خاک نسوز « قرقچی » و خاک نسوز « تخت سرخ »، که در 25 و 27 کیلومتری شمال باختری میمه واقع است. مهم ترین معادن سنگ چینی این منطقه نیزعبارتند از: چینی « لایبید »، در 10 کیلومتری جنوب باختری موته، چینی « گدار سرخ »، در 10 کیلومتری باختر روستای موته، سنگ چینی « جاجرمی »، معادن تپه استخر و آبشوره، لوشاب، کوه کلفتی، طاق چشمه، صالح پیامبر، پیسه کوه، گدار شهرک، دره فراخ و معادن باختر لایبید. سایر معادن استان اصفهان، عبارتند از: آهن نیاسر کاشان، بنتونیت مهریجان، خاک کاشی میمه، سیلیس عباس بیگ، مرمریت موته، گرانیت مست کوه، گچ یا سولفات کلسیم حاجی قارا و لای بید، فلئورین،. . . کشاورزی و دام داری به طور کلی شرایط آب وخاک در استان اصفهان، چندان مساعد برای کشاورزی نبوده، تنها تراکم جمعیت و تلاش کشاورزان تا اندازه ای جبران این نارسایی را می نماید. افزون بر گندم، که در همه شهرستان های استان کشت می شود، گوناگونی آب و هوا، اندازه آب های روی زمین و زیر زمین، بازار مصرف و دانش کشاورزی سبب شده، که کشتی بر کشت دیگر چیره باشد. در استان اصفهان کشت برنج تنها در ناحیه لنجان به واسطه آب زیاد، و کشت سیب زمینی در فریدن به سبب خاک مساعد و کشت پنبه در کاشان و بخشی از شهرستان اصفهان انجام می شود. کشت دیم استان ویژه گندم، جو، نخود، عدس و اسپرس است. نواحی دیم کاری نیز محدود به بخشی از جنوب و شمال باختری استان است. مهم ترین فرآورد ه های سالانه و دایمی استان اصفهان، عبارتند از: گندم، جو، برنج (شلتوک)، ارزن، لوبیا، نخود، عدس، ماش، سیب زمینی، پیاز، گوجه فرنگی، برگی، غده ای، خربزه، هندوانه، گرمک، چغندر قند، پنبه (وش)، توتون و تنباکو، کنجد و فرآورده های علوفه ای چون: اسپرس، یونجه، شبدر، ذرت علوفه ای، خوشه ای، دانه ای، شلغم، چغند، ماشک،. . . استان اصفهان از دیر باز به داشتن میوه مرغوب سرشناس بوده است. تمامی میوه ها - جز مرکبات که به دلیل نامساعد بودن شرایط آب و هوایی به عمل نمی آید - در باغ های پیرامون شهرها و روستاها به عمل می آید. پراکندگی زمین های زیر کشت درختان میوه بیش تر در نواحی جنوب، مرکز و باختر استان است. نواحی خاور و شمال استان به واسطه شرایط اقلیمی و گونه خاک و اندازه آب موجود، کم تر از دیگر نواحی به کشت درختان اختصاص داده شده است. درختان این نواحی بیش تر از گونه انار و انگور است. در صورتی که در مرکز استان بیش تر درختان میوه، هسته دار و دانه دار، و در ناحیه سمیرم درختان سیب کاشته می شود. در ناحیه خاور استان، در خور و بیابانک به دلیل شرایط آب و هوایی، نخلستان های زیادی وجود دارد. استان اصفها ن یکی از صادر کننده گان میوه های درختی است. گلابی، به، گیلاس، زرد آلو، و انگور از مهم ترین میوه های این استان است. از جمله میوه هایی که در این منطقه با مرغوبیتی کم نظیر به دست می آید، گونه ای زردآلو است، که در محل آن را « شکر پاره » می نامند و گلابی که گونه مرغوب آن را شاه میوه می گویند. علاوه برآن، در « سده » یا « خمینی شهر »گونه ای میوه به نام « سِبری » به دست می آید که از گلابی کوچک تر، ولی از لحاظ لطافت و پر آبی، برتر است. درختان دیگر در کناره رودها، به ویژه رودخانه زاینده رود و در نواحی چشمه سارها کاشته شده است. گذشته از آن، در بیش تر روستاهای استان اصفهان، این گونه درختان را به عنوان حریم ملکی کشت نموده و در هنگام نیاز، از چوب آن ها در صنعت و سوخت بهره می برند. بیش تر این درختان از گونه های تبریز، چنار، بید و نارون است. گوناگونی آب و هوا در استان اصفهان سبب به وجود آمدن روش های گوناگون دام داری شده است و همین گوناگونی آب و هوا و کمبود علوفه، سبب شده که دام داری در این منطقه چندان پیشرفتی نداشته باشد. با توجه به آگاهی های موجود و با وجود گوناگونی هایی که از نظر استعداد های کشاورزی وجود دارد، به پرورش دام می پردازند. پرورش گاو به روش های صنعتی، نیمه صنعتی، خرده پا و روستایی صورت می گیرد. گاوداری صنعتی به طور کلی به شکل ماشینی و مکانیزه و بیش تر به گونه مجتمع های شیر وگوشت فعالیت دارند، که در پیرامون شهرستان اصفهان و تا فاصله 100 کیلومتری آن، مستقر هستند. پرورش گوسفند در استان اصفهان با توجه به مراتع، به روش ثابت و متحرک انجام می شود. نزدیک به 3 میلیون رأس گوسفند با پرورش ثابت نگاه داری می شود و برای کمبود علوفه آن ها، از پس مانده های زراعی استفاده می شود. در اصفهان هم چنین واحد های صنعتی متعددی برای پرورش طیور و تولید گوشت سفید، وجود دارد. استان اصفهان با داشتن نواحی مستعد پرورش زنبور عسل، یکی از مهم ترین استان ها در زمینه تولید عسل است. مهم ترین نواحی در این زمینه، عبارت اند از: نجف آباد، خوانسار، گلپایگان و فریدون شهر. پرورش ماهی نیز در مسیر کانال های آب رسانی زاینده رود صورت می گیرد و سازمان کشاورزی استان اصفهان با اجرای طرح های پرورش ماهی کپور در لنجانات و کرانه های زاینده رود تولید مواد پروتیینی را گسترش می دهد. وجه تسمیه و پیشینه تاریخی اصفهان به سبب پیشینه تاریخی کهن خود در طول تاریخ با نام هایی چون: آپادانا، آصف هان، اَسباهان، اِسبهان، اِسپهان، اسپینر، اسفاهان، اِسفهان، اصفهان، اصفهانک، انزان، بسفاهان، پارتاک، پارک، پاری، پرتیکان، جی، دارالیهودی، سپاهان، شهرستان، گابا، گابیان، گابیه، گبی، گی، نصف جهان و یهودیه نیز خوانده شده است. بسیاری از پژوهش گران بر این باورند که اختصاص این ناحیه در پیش از اسلام - به ویژه در دوران ساسانیان – به گرد آمدن سپاهیان مناطق جنوبی ایران، مانند : کرمان، فارس، خوزستان، سیستان،. . . وجه تسمیه آن به «اِسپهان»، بوده و سپس در بعد از اسلام تحت تأثیر زبان عربی به «اصفهان» تغییر شکل داده است. منطقه مهم و استراتژیک اصفهان، در روزگار باستان از جایگاه ویژه ای بر خوردار بوده است. این منطقه به دلیل موقعیت جغرافیایی خاص، از دیر باز در مسیر مهاجرانی قرار داشته که فلات ایران را به سوی دیگر سرزمین ها می پیمودند. در نیمه دوم هزاره چهارم پیش از میلاد مسیح، گروهی از ساکنان فلات مرکزی ایران از منطقه اصفهان کنونی راه دره رود کارون را پیش گرفته و به دشت حاصل خیز ایلام گام نهادند. شهر اصفهان، مرکز این منطقه مهم؛ روزگاری پایتخت ایران به شمار می رفته است و در دوران ایلامی ها، استان کنونی اصفهان یکی از ایالت های کشور «اَنزان» یا «اَنشان» بوده است. در زمان هخامنشیان نام این ایالت و مرکز آن، از اَنزان به گابیان (گابا / گاد و گای) تبدیل یافته و به سبب آبادانی، محل زندگی پادشاهان هخامنشی نیز بوده است. در دوران اشکانیان این منطقه یکی از ایالت های پهناور پادشاهی اشکانی بوده و حاکم شهر اصفهان پایتخت آن، عنوان شاه داشته است. اردشیر پاپکان مؤسس سلسله ساسانی، در تعقیب اردوان پنجم - آخرین پادشاه اشکانی - از مداین به منطقه اصفهان آمده، با غلبه بر ساتراب (استاندار) آن، اصفهان را گشود. در زمان ساسانیان، منطقه اصفهان اهمیت بسیاری داشته و جنبه دفاعی و نظامی آن، که مرکز گردآوری سپاه بوده، بر ارزش جغرافیایی اش، افزوده است. در این دوره خانواده بزرگ ایرانی «اسپوهران» یا «هفا» بر اصفهان حکم رانی می کرده اند. بر اساس پاره ای از پژوهش ها، در اواخر این دوران، یزدگرد به خواهش همسرش «شوشن دخت» یک کلنی یهودی در مرکز آن (گی) ایجاد کرد. گِی که بعدها «الیهودیه» یا کوی یهودی ها نامیده شد، آن بخش از شهر کنونیِ اصفهان است که بازار بزرگ اصفهان در آن قرار دارد. از این روی، بیش تر مکان های اسلامی کنونی این بخش، در گذشته متعلق به یهودی ها بوده است. منطقه اصفهان درسال 19 یا 21 هـ. ق، در زمان عمر خلیفه دوم به دست مسلمانان افتاد. اهمیت منطقه اصفهان و شهر جی در اوایل اسلام به اندازه ای بود، که حجاج بن یوسف ثقفی به یکی از حاکمان اصفهان گفت : "ترا فرمانروایی شهری دادم که سنگش سرمه، مگسش زنبور عسل و گیاهش زعفران باشد. " اصفهان تا اوایل سده 4 هـ. ق، در قلمرو حکومت عباسیان بود. در این دوران مرد آویج (مردآویچ/ مردآویز) فرزند زیار، که تابع فرمان روای علوی مازندران بود، خود را مستقل و فرمان روای ری خواند. در سال 319 هـ. ق، با شکست دادن ماکان کاکی سردار دیلمی و فتح تبرستان توانست از کمک پسران بویه ماهی گیر نیز برخوردار شده ایالت جبال (319 هـ. ق) و هم چنین اصفهان را (320 هـ. ق) به قلمرو خود بیافزاید. مردآویج که به زنده کردن آداب و سنن ملّی نیاکان ایرانی خود پای بند بود، جشن های ملّی، از جمله جشن سده را با شکوه برگزار می نمود چنان که در ماه صفر سال 323 هـ. ق، در کرانه زاینده رود، جشن سده را برگزار کرد. درمحرم سال 433 هـ. ق، طغرل سلجوقی پس از یک سال محاصره در دومین لشگرکشی خود به اصفهان آن را گشود و حکومت دیالمه کاکویه را از این منطقه بر انداخت. طغرل 12 سال در اصفهان زندگی کرد و پانصد هزار دینار خرج ساختمان ها و امور خیریه، مسجدها و خانقاه ها کرد. اصفهان، در روزگار حکومت آلب ارسلان و وزارت خواجه نظام الملک توسی رو به گسترش و آبادانی نهاد و مردم در آسایش بودند. در زمان ملک شاه سلجوقی نیز اصفهان از مهم ترین و آبادترین ولایت ها به شمار می رفت و ملک شاه پس از قتل پدرش آلب ارسلان، اصفهان را به پایتختی خود برگزید و ساختمان های بسیار از کوشک ها و باغ ها بنا کرد. ملک شاه هرگاه که فراغتی به دست می‎آورد، در باغ نقش جهان که خود بنا کرده بود، با وزیرش خواجه نظام الملک به سر می برده است. طغرل سوم، آخرین پادشاه سلجوقی بود که با شکست از خوارزم شاه اصفهان را به وی واگذار کرد. پس از سال 633 هـ . ق، که اصفهان توسط سپاهیان اوکتای قاآن، جانشین چنگیز گشوده شد، این منطقه در سیطره مغولان قرار گرفت. عمق و غنای فرهنگی ایرانیان به اندازه ای بود که در کم تر از نیم قرن این قوم خون ریز را آداب و فرهنگ آموختند. چنان که در زمان حکومت سلطان محمد اولجایتو که در آغاز سده 8 هـ. ق به حکومت رسید در اصفهان همانند دیگر نقاط ایران مسجد و بناهای متعددی ساخته شد. یکی از مشهورترین و زیباترین این آثار، محرابی است گچ بری در مسجد جامع اصفهان که به محراب اولجایتو معروف شده است. هر چند پس از تأسیس سلسله صفوی به دست شاه اسماعیل صفوی در سال 906 هـ. ق، وی تبریز را به عنوان پایتخت برگزید؛ اما از سال 1000 هـ . ق شاه عباس کبیر پایتخت را به اصفهان انتقال داده در طول 42 سال حکومت خود، پیوسته به عمران و آبادی کشور، به ویژه اصفهان پرداخت. ایجاد میدان بزرگ نقش جهان، عالی قاپو، مسجد شیخ لطف الله و سردرب قیصریه، مسجد امام، بازار شاهی، خیابان چهار باغ، شهرک جلفا، کلیساهای تاریخی،. . . در شهر اصفهان نتیجه گام ها و تلاش های شاه عباس بزرگ است. پس از شاه عباس، هر یک از شاهان صفوی نیز به نوعی در آبادانی اصفهان کوشیدند. شاه صفی بنای امام زاده اسماعیل را در محل آن، به خوبی تعمیر و تزیین کرد. شاه عباس دوم بناهایی چون: کاخ پادشاهی چهل ستون و ساختمان پل خواجو و ساختمان های سلطنتی کرانه زاینده رود، مانند هفت دست، آیینه خانه، و نمک دان را ساخت و باغ پهناور سعادت آباد را ایجاد کرد. شاه سلیمان کاخ هشت بهشت را بنا نمود و شاه سلطان حسین نیز مدرسه سلطانی یا مدرسه چهار باغ، سرای فتحیه (محل مهمانسرای شاه عباس) و بازارچه شاهی را بنا کرد. در روزگار پادشاهی نادر شاه افشار، از گسترش اصفهان کاسته شد، زیرا وی پایتختی دایمی نداشت و به شهرهای خراسان علاقه بیش تری نشان می داد. از سوی دیگر نادر شاه تمامی تلاش خود را صرف یک پارچه گی بخشیدن به استقلال کشورکرد. در زمان زندیه نیز چون پایتخت کشور به شیراز انتقال یافت، منطقه و شهر اصفهان از اهمیت و اعتبار افتاد و از جمعیت آن کاسته شد. در دوران قاجاریان نیز، اگرچه پایتخت، دیگر به تهران منتقل شده بود؛ اما اصفهان هم چنان از اهمیت زیادی برخوردار بود. در این دوران در پاره ای از بنا ها تغییراتی داده شد. یکی از حاکمانی که در این دوران مدت طولانی بر این شهر حکم راند، ظل السلطان فرزند ناصرالدین شاه بود. هم اکنون نیزاستان اصفهان از مناطق درجه یک و با اهمیت ایران است و شهر اصفهان - مرکز استان - در ردیف شهرهای درجه اول دنیا، مانند : پکن، پاریس، روم، ونیز،. . . قرار داشته و از اهمیت بسیار زیادی برخوردار است. مشخصات جغرافیایی استان اصفهان در مرکز ایران، میان کوه های مرکزی ایران و دامنه های خاوری زاگرس، در 30 درجه و 43 دقیقه تا 34 درجه و 27 دقیقه پهنای شمالی و 49 درجه و 36 دقیقه تا 55 درجه و 31 دقیقه درازای خاوری نسبت به نیمروز گرینویچ قرار گرفته است. این استان از شمال به استان های قم و سمنان، از شمال خاوری به استان خراسان، از خاور به استان یزد، از جنوب به استان های فارس و کهگیلویه و بویر احمد، از باختر به استان های چهار محال و بختیاری و لرستان و از شمال باختری به استان مرکزی محدود می شود. ارتفاع متوسط اصفهان از سطح دریا 1714متر است. درازای استان اصفهان از زرد کوه بختیاری (که سرچشمه زاینده رود است) تا باتلاق گاو خونی (که آب ریز زاینده رود است)300 کیلومتر و پهنای آن از کوه های قهرود (که مرز شمالی آن است) تا روستای امین آباد( که مرز جنوبی این استان را تشکیل می دهد) 240 کیلومتر نگاشته شده است. استان اصفهان از جاذبه های کویری‏،کوهستانی،رودخانه ای برخوردار بوده و از لحاظ جغرافیایی از مناطق با اهمیت ایران به شمار می آید. در استان اصفهان کل راه های موجود بیش از 7300 کیلومتر است. مهم ترین آن ها عبارتند از: 1. تهران، قم، اصفهان، شیراز، بوشهر، 1228 کیلومتر. 2. اصفهان، الیگودرز، خرم آباد، اندیمشک، اهواز، 745 کیلومتر. 3. اصفهان، فولاد شهر، شهر کرد، 104 کیلومتر. 4. اصفهان، شهرضا، بروجن، شهر کرد، 207 کیلومتر. 5. اصفهان، خوانسار، گلپایگان، خمین، اراک، 288 کیلومتر. 6. اصفهان، نایین، یزد، 300 کیلومتر. راه آهن اصفهان ـ تهران راه آهن اصفهان ـ کاشان، 271 کیلومتر راه آهن اصفهان ـ یزد، 285 کیلومتر راه آهن اصفهان ـ زرین شهر، 72 کیلومتر فرودگاه بین المللی اصفهان در شمال خاوری شهر اصفهان واقع شده است. این فرودگاه دارای دو باند به درازای 4 هزار و پانصد متر و پهنای 45 متر بوده و گنجایش آن در 24 ساعت، 500 پرواز است که البته امکان دارد این آمار جا به جا شود. موقعیت موزه - کاخ موزه - بنا نوع آثار تلفن ایام تعطیل گشایش (قدمت) نشانی استان شهر شماره کد اصفهان اصفهان کاخ موزه چهلستون نگارگری، تزئینات رنگی از دوران مختلف،سقف چوبی،آئینه کاری، مقرنس کاری ، طلاکاری 2220181 0311 صبح  جمعه ها 1327 (صفوی) خیابان سپاه " " بنای عالی قاپو سقف،چوب پوش وآئینه کاری معماری ونقاشی های دیواری 2222173 " " قبل از سال 1364 (صفوی) میدان امام (نقش جهان) " " هشت بهشت مقرنس کاری، گچ بری، آب طلاکاری، منبت کاری، سقف چوب پوش، حوض مرمر، حوض مروارید 2225958 " --- قبل از سال 1364 (صفوی) خ چهار باغ- بارک شهید رجائی " " مسجد جامع عتیق فضاهای مختلف معماری ازادوار مختلف تاریخی،تزئینات آجری، کاشی و گچ کای 4456400 " --- قبل از سال 1346 (قرن سوم هجری) سیزه میدان - خ علام مجلسی " " مسجد امام کاشی کاری های نفیس ، هفت رنگ و معرق 2222174 " صبح جمعه ها قبل از سال 1364 (صفوی) میدان امام (نقش جهان) " " مسجد شیخ لطف اله گنبد منحصر بفرد، کاشی کاریهای نفیس و معرق و      هفت رنگ ، خطوط تزئینی 2225486 " صبح جمعه ها قبل از سال 1364 (صفوی) میدان امام (نقش جهان) " " آتشگاه اثر تاریخی تدارد - -- 1376(ساسانی) خ آتشگاه - جاده نجف آباد " " موزه هنرهای تزئینی خط، تذهیب، کتب نفیس، معرق، پارچه 2218606 " جمعه ها 1375صفوی قاجاری خ استانداری عمارت رکیبخانه " " منارجنبان معماری، کاشی کاری 7716066 " --- قبل از سال 46      قرن هفتم و هشتم خ آتشگاه کیلومتر6جاده نجف آباد،مقبره عموعبداله کاردانی " " خانه شیخ الاسلام گچ بری، مقرنس، نقاشی،معماری،کارگاههای هنری سنتی 2229954 " جمعه ها و ایام تعطیل 1378 (قاجاری) خ عبدالرزاق، چهارراه تختی، کوچه هتل پرشیا اصفهان نائین مردم شناسی کویر سفال لعابدار، ادوات نظامی مردم شناسی،ظروف سفالی، اشیای فلزی- اسناد خاندان پیرنیا     دوشنبه ها 1373 (صفوی) نائین، انتهای خ مسجد جامع-بنای تاریخی پیرنیا " " " مسجد جامع مصلی نائین بنای تاریخی     ---   (آل بویه قاجاری) نائین " اردستان مسجد جامع بنای تاریخی     --- 1378(سلجوقی) مسجد جامع " گلپایگان مسجد جامع بنای تاریخی     --- 1378(سلجوقی) مسجد جامع " اصفهان خانه قزوینی از اره های سنگی تراش دار اوروسی، تزئینات رنگی، مقرنس- شیشه کاری 4464397 0311 جععه ها تعطیلات 1378 ( قاجاری) خ ابن سینا- میدان شهشهان

بزر عشق کاشتم ولی اشک چیدم

سایت :

www.junwghan.com

سری بهش بزنید.

استان چهارمحال و بختیاری باوسعتی برابر16507 کیلومترمربع ازجمله مناطق کوهستانی جنوب ایران محسوب می شود . شکل اصلی طبیعت آن برمبنای ارتفاعات میانی رشته کوه زاگرس استوار گردیده است. شاخص ترین این کوهها رشته زردکوه بختیاری است و بلند ترین قله آن کلونچین با4536 متر ارتفاع از سطح آبهای آزاد می باشد .یخچالهای طبیعی این رشته کوه که معروفترین رودخانه های دائمی جنوب غربی ومرکزی ایران یعنی کارون ، زاینده رود و دز از آنها سرچشمه میگیرند از جاذبه های آن میباشند وجود جنگلهای بلوط ،زالزالک وبرخی دیگر ازگیاهان پهن برگ و همچنین سرشاخه های کوچک و بزرگ سه رودخانه مذکور در سطح منطقه این موقعیت رافراهم آورده تا در مناطق کوهپایه و دشتهای بزرگ و کوچک چهارمحال و بختیاری آبگیرهای مختلفی به صورت دریاچه و تالاب فراهم آید که زیستگاه انواع پوشش گیاهی- جانوری باشد و زمینه را برای رشد ونمو نمونه های مختلف فراهم آورد . برهمین اساس علاوه برجاذبه های کلی طبیعی ، این منطقه در حال حاضر دارای پنجاه وهشت نقطه شناخته شده طبیعی مستعد گردشگری است و از آن جمله میتوان به برخی از این جاذبه ها به تفکیک شهرستانها اشاره کرد : زاینده رود تمامی مسیر زاینده رود از قراقوش در انتهای مرز شمالی تا چلوان در نزدیکی سامان از جاذبه های اصلی و کانون های عمده تفرجگاهی استان به شمار می آید. این ناحیه با روستاهای زیبای قراقوش کرم گوگان مارکده قوچان , صادق آباد , قار تطوع , پونه وارهوره دشتی , چم کاکا , چم جنگل چم چنگ , هرساله هزاران خانوار بومی و غیر , بومی را به سوی خود جلب می کند. لردگان حواشی رودخانه لردگان که محل مزارع و شالیزارها است چشم اندازهای بسیار جالب توجهی دارد و از این نقطه نظر به ویژه در فصول پاییز و زمستان بسیار زیبا و دیدنی است. قلعه دزک این بنا در جنوب شرقی روستای دزک قرار دارد و در دو طبقه و به صورت باشکوهی ساخته شده است. طبقه اول دارای یک هشتی ورودی در وسط است که از طرفین به محوطه بزرگ قلعه منتهی می شود. در طرفین هشتی چهار ایوان قرار دارد که دو ایوان رو به شمال و دو ایوان دیگر رو به جنوب قرار گرفته است و شامل چند اتاق و انبار است پل زمان خان این پل یکی از بناهای با ارزش و قدیمی استان است که در 29 کیلومتری شمال شهر کرد قرار دارد. در ادوار گذشته ایلات و عشایر بختیاری از روی آن آمد و شد می کردند. پل به دست یکی از روسای عشایر به نام زمان خان به صورت دو دهنه هشت متری احداث شده است. پیر غار سنگ نوشته های مشروطیت پیرغار از تفریحگاه های منطقه چهارمحال است که در بخش میزدج قرار دارد. در این محل چشمه های آب از داخل سنگ ها در جریان است. صنایع دستی و سوغاتی ها زمینه های بافت چوخا , خور و خورجین قالی و قالیچه , سیاه چادر , گلیم , دستکش و کلاه پشمی و ... است. بازارهای داخلی و خارجی به فروش می رسد. مهمترین صنایع دستی عشایر چهارمحال و بختیاری عبارتند از : خورجین بافی - گیوه دوزی - کلاه مالی - نمد مالی - چوخابافی - قالی بافی - نمکدان -خور - وریس - جاجیم بافی - بافت سیاه چادر - گلیم بافی - قفل سازی - جل - کمچه دان - پلاس - کلاه و دستکش . موقعیت موزه-کاخ موزه-بنا نوع آثار تلفن ایام تعطیل گشایش (قدمت) نشانی استان شهر شماره کد چهارمحال وبختیاری شهرکرد بنای تاریخی قلعه دزک معماری 2852333 0382 دوشنبه ها قاجاریه روستای دزک-35کیلومتری جنوب شرقی شهرکرد " جونقان بنای تاریخی قلعه ی سردار اسعد بختیاری معماری ۷۴۶۳۴۴۴ ۰۳۸۲ دوشنبه ها قاجاریه شهر جونقان ۴۵کیلو متری شهرکرد " " موزه باستان شناسی باستان شناسی 2251253 "     شهرکرد

نقشه استان چهار محال بختیاری